Amstaff Polska

Psy rasy Amerykański Staffordshire Terrier (nazywane także amstaff, amstaf lub ast) są coraz częściej spotykane wśród polskich hodowców i sympatyków czworonogów. Swoją popularność zawdzięczają charakterystycznej budowie ciała: pomimo niewielkiego wzrostu oraz ciężaru ciała, amstafy budzą respekt swoją muskulaturą i zwinnością. CIEKAWOSTKA Często mylony z rasą American Pit Bull Terrier. Błąd ten wynika z faktu, że w USA istnieją dwie organizacje kynologiczne, które uznają inne rasy. Pies może być rejestrowany podwójnie, jako American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier, lub pojedynczo. American Staffordshire Terrier - suka.Ponieważ Związek Kynologiczny w Polsce należy do FCI, która uznaje tylko American Staffordshire Terriera, pies zarejestrowany w ZKwP nie może być Pitbullem. American Staffordshire Terriera i American Pit Bull Terrier to rasy psów wywodzących się z tych samych korzeni. Poza charakterem, rasy te są trudne do odróżnienia. Jak pisał R.F.Stratton znany hodowca pitbulli - prawdziwa różnica między AST i APBT to coś czego nie widać. APBT jest po prostu bardziej gameness, podczas gdy AST cechę tę zatracił. Ponad to wielu hodowców pitbulli (zwłaszcza w USA) krzyżuje linie American Staffordshire Terriera i American Pit Bull Terrier w celu poprawienia eksterieru. Wszelkie odchylenia od cech charakterystycznych, opisanych we wzorcu, stanowia wadę, która musi być oceniona w zależności od stopnia jej występowania. Trufla z wągrzycą; jasne oczy; wągrzyca na powiekach; ogon zbyt długi lub źle noszony; przodozgryz lub tyłozgryz. Samce powinny mieć oba normalnie wykształcone jądra w mosznie. RYS HISTORYCZNY Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę Staffordshire Terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na American Staffordshire Terrier. SZATA I UMASZCZENIE Szata: Sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca. Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe, i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, z ponad 80% przewagą bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie znajduje uznania. UŻYTKOWOŚĆ Amstaf to pies stróżujący, ale także jest wykorzystywany jako pies do towarzystwa. ZACHOWANIE I CHARAKTER American Staffordshire Terrier jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do „bójek” ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami. Amstafy kupione od rozsądnego hodowcy nie są agresywne. Są stróżami łączącymi w sobie siłę buldoga ze zwinnością teriera. Amstaf jest inteligentnym i wiernym psem, wymagającym bliskiego kontaktu z człowiekiem. CECHY ANATOMICZNE American Staffordshire Terrier robi wrażenie psa o dużej sile w stosunku do swojego ciężaru i wzrostu. Jest to pies mocny, umięśniony, a zarazem zwinny i elegancki w ruchu, czujny na sygnały otoczenia. Jest zwarty, o niezbyt długich kończynach, nie podkasany. Głowa: Średniej długości, dobrze wysklepiona. Czaszka szeroka. Wyraźnie widoczne mięśnie policzkowe. Stop wyraźnie zaznaczony, uszy osadzone wysoko. Uszy: Preferowane są uszy niecięte, które powinny być krótkie, załamane w płatek róży, lub wysoko załamane do przodu. Uszy wyraźnie obwisłe stanowią wadę. Oczy: Ciemne, okrągłe, głęboko osadzone, szeroko rozstawione. Wągrzyca na powiekach jest niedopuszczalna. Kufa: Średniej długości, w części górnej zaokrąglona, o linii wyraźnie opadającej pod oczami. Szczęki silnie zarysowane. Szczęka dolna powinna być mocna, zdolna do silnego chwytu. Wargi: Równe i zwarte, bez odcinków obwisłych. Uzębienie: Górne siekacze dotykają zewnętrznej powierzchni siekaczy dolnych. Trufla: Zdecydowanie czarna. Szyja: Ciężka, nieco wygięta, zwężająca się od łopatek ku nasadzie głowy. Średniej długości. Nie ma podgardla. Tułów: Ramiona silne i umięśnione. Szerokie, ukośnie osadzone łopatki. Górna linia: Grzbiet jest krótki, nieznacznie od kłębu ku zadowi. Zad krótki, łagodnie opadający do nasady ogona. Lędźwie lekko wysklepione. Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, szerokie i płaskie, dobrze związane między sobą. Kończyny przednie rozstawione, aby umożliwić rozwój szerokiej i głębokiej klatki piersiowej. Ogon: Stosunkowo krótki w proporcji do rozmiarów psa, nisko osadzony, wyraźnie zwężający się ku cienkiemu wierzchołkowi. Nie zawinięty, nie powinien być noszony powyżej grzbietu. Nigdy cięty. Kończyny: Kończyny przednie: Proste, o silnym, zaokrąglonym kośćcu. Pionowe sródręcze. Brak najmniejszego wygięcia ku przodowi. Kończyny tylne: Dobrze umięśnione, o wydłużonych stopniowo zwężających się podudziach, nie wykrzywione ani do środka, ani na zewnątrz. Łapy średniej wielkości, zwarte i dobrze wysklepione. Ruch: Elastyczny, bez kołysania się, nietoczący. W kłusie ruch symetryczny (nieskośny).